#11 150 max!

Nu Facebook zegt dat ik meer dan 3000 vrienden heb en 8000 volgers, word ik meer en meer sceptisch over dit optisch bedrog.

 

Hier en daar een duimpje, een hartje of een korte opmerking terug en klaar is Kees ... ik ben lekker sociaal geweest voor vandaag.

 

Want hoe anders kan ik in godsnaam een echte connectie met deze mensen hebben als ik niet eens weet wat ik vorige week heb gegeten?

 

Oké John, focus… maar eens in mijn contactenlijst scrollen op mijn foon. Meer dan 3k telefoonnummers!

 

En bij de meeste denk ik: wie ben jij? Ik bedoel, ik heb je zelf ingevoerd, maar zelfs met de hint die ik er meestal bij schrijf, heb ik nog steeds geen idee.

 

Gevalletje Korsakov, dacht ik. Maar het liet me niet los. Hoe kan dit nou? Gelukkig stuitte ik op het onderzoek van Dunbar’s magische getal van 150.

 

Volgens deze antropoloog is ons brein gewoon niet in staat om meer dan 150 contacten te onderhouden. 

 

Te veel contacten maken ons juist minder sociaal. Je hoofd kan gewoon niet al die mensen onthouden en er ook nog eens iets bij voelen.

 

Zie het als een ui.

Je hebt maar een paar lagen die er écht toe doen; de rest verdwijnt in een bruin, dun velletje dat je met moeite loskrijgt, maar toch de boel bij elkaar houdt.

Elke laag heeft zo zijn waarde; van intense liefde tot aan ‘wie-ben-je-eigenlijk’.

 

Sterker nog, ik onderhield intensief contact met mensen die ik eigenlijk helemaal niet mocht.

Wat een verspilling!

 

Ok, als ik maar ruimte heb voor 150, dan ga ik voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Dus laat dat dan in godsnaam 150 mensen zijn die er écht toe doen.

 

Ring, ring. 

“Hey, met John... Ik weet dat we elkaar al tig jaar kennen, maar eerlijk gezegd?

Ik denk dat we elkaar meer gedogen dan dat we elkaar mogen. Of beter gezegd, je neemt kostbare ruimte in beslag gozer. Ik stel voor dat we het hierbij laten.

Vanaf nu hooguit nog een duimpje op Facebook en Insta en dat was ‘m, oké?”

 

Slechts een enkeling is pissed, maar de meesten waren het na mijn uitleg wel met me eens.

Een paar vonden het jammer en bleken na mijn verhaal een heel ander persoon te zijn dan ik dacht. 

Back in the 150-zone, you!

 

Ben ik nou gemeen, asociaal of een klootzak?

Zelf zie ik het namelijk niet zo. Bij de één vind ik het oprecht vervelend als ik zie dat diegene naar de klote is, en bij de ander doe ik alsof. En dat laatste vindt ik juist fucked.

 

In een fake wereld vol list en bedrog lijkt eerlijkheid onacceptabel geworden. Maar verdomme, wat een verademing is dit zeg.

 

Zo, ik heb nog plek voor 62 mensen… Iemand?