#10 k*t joch

En ja hoor, daar zat ie weer.

 

Op het bankje, bestemd en betaald door de bewoners van onze flat.

 

Avond aan avond. In de ene hand een pretsigaret, in de andere zijn telefoon.

 

Capuchon én een petje eronder, zodat ik zijn gezicht maar niet kon zien.

 

Ik breng mijn honden naar boven en twijfel.

 

Een engeltje op mijn schouder fluistert: Laat gaan, John. Lekker naar binnen. Niet mee bemoeien, je weet maar nooit met dat soort gasten.

 

Maar aan de andere kant staat een duiveltje in mijn oor te schreeuwen: Flikker op met die gast, hij heeft hier niets te zoeken!

 

Ik besluit naar geen van beide te luisteren en stap op hem af.

 

"Hey gab, ik ben John... Kan ik iets voor je doen?"

 

"Oh, mag ik hier niet zitten?" vraagt hij geschrokken .

 

"Natuurlijk wel," zeg ik.

 

"Ik heb alleen een jongen van jouw leeftijd, en als die in de winter vaak schuilt in een nis van een flat, zou ik het fijn vinden als iemand hem zo vragen of het goed met hem ging en of ie soms hulp nodig had"

 

Onder zijn petje verschijnt een brede glimlach.

 

"Nee hoor, meneer. Het gaat prima met mij, dank u wel. Maar ik zit hier lekker uit de wind en speel Candy Crush. Maar als u wilt, dan ga ik wel..."

 

"Neeeee, alsjeblieft. Blijf zitten, man. Doe lekker je spelletje doen. Fijne avond."

 

"U ook, meneer."

 

Zijn beleefdheid liet me met een bek vol tanden.

 

Onderweg naar huis besefte ik: het probleem was niet dat hij daar zat, maar dat ík vond dat hij daar niet hoorde.

 

Lieve mensen, volg je hart. Want als je overal klootzakken ziet, is er een dikke kans dat jij de grootste aan het worden bent.