#6 Ziek zijn is een vak

En niet een beetje, en dat geldt niet alleen voor chronisch ziek zijn, maar zelfs met een gebroken arm hebben we geen idee dat ons lichaam bezig is met klus waar het nooit even pauze heeft.

 

Het is een 24/7 baan zonder weekend, vakantiedagen of een ‘goed-gedaan-jochie’ van de baas.

 

Soms is dat werk totaal onzichtbaar. Want zolang je geen ingevallen porem hebt, je niet kromloopt, lijkt het alsof er niets aan de hand is.

 

“Je ziet er toch goed uit?” is de meest gehoorde opmerking.

Maar ze zien niet hoe je de nacht in foetushouding op de grond hebt liggen creperen van de pijn, of hoe je ’s ochtends onderhandelingen voert met je lichaam over wat je vandaag kunt doen.

 

Ziek zijn betekent jezelf continue scannen omdat er altijd het risico is dat je inschatting compleet verkeerd uitpakt.

 

Wanneer je goed naar de klote bent kan zelfs een simpele wandeling een hele klus zijn, maar je doet het toch, want is er één ding wat je verdomd, dan is dat je ziekte de baas over je laat zijn.

 

Het onzichtbare

Terug naar mensen met een chronische ellende.

Als het bij hen niet zichtbaar is dan komt daar nog een extra pijnlijke laag bij, namelijk het ongeloof van mensen om hun heen.

 

En let op, ik schrijf dit niet omdat wij chronisch zieken zielig zijn, maar omdat er misschien wat begrip komt.

 

Want als je zoals ik geen rolstoel meer gebruikt of geen zichtbare wonden hebt, denken mensen al snel dat het wel meevalt. 

 

Ze weten niet hoe uitgeput je bent na een paar uur “gewoon” doen alsof je oké bent. Dat je rust nodig hebt...niet omdat je lui bent, maar omdat je lichaam simpelweg op is.

 

En je kan het ze niet kwalijk nemen, want dan moet je maar je bekkie opentrekken.

 

Maar ja, je wilt ook niet bekent staan als die eeuwige zeikerd. Dus houdt je maar je snavel….zie je de vicieuze cirkel waarin iemand dan komt? 

Onderzoek bevestigt wat veel chronisch zieken al lang weten: het is niet alleen fysiek, maar ook mentaal uitputtend. De continue behoefte om je grenzen te bewaken en je eigen klachten uit te leggen, die shit tikt aan lieve mensen.

Het voelt soms alsof je constant een strijd voert die niemand ziet, maar die je ook niet mag verliezen.

 

Niks 'gewoon'moe!

En dan is er nog dat eeuwige doodmoe zijn. Niet het soort dat je voelt na een drukke werkdag of een slechte nacht slapen.

 

Ik heb het over  allesoverheersende uitputting die je spieren laat branden en waarvan je hersens zich als een geklutst ei voelen.

 

En nee dat gaat niet weg met even een half uurtje liggen op de bank of een weekie vrij. Deze shit is iets dat je hele leven overneemt. Het KAN zelfs de simpelste dingen als even een bakkie koffiezetten tot een onmogelijke taak maken.

 

En toch...!

En toch zijn er ook goeie dagen. Dagen waarop je je bijna normaal voelt, wat zeg ik ‘bijna’…je voelt je sterker dan ooit!

 

Je grijpt het leven bij z’n kloten, lacht, beweegt en alles lukt waar je op slechte dagen niet eens van durft te dromen. En dat alles terwijl je weet dat je er een prijs voor betaalt, misschien morgen al.

 

Maar fuck it, dat maakt op dat moment geen reet meer uit.

Juist op die dagen komt het ongeloof bij mensen nog harder binnen. De zin “Pfff, nou, lekker ziek ben jij. Kijk je gaan!” voelt dan als een dolk in je rug.

En bedankt he, ik snap dat je niet beter weet maar in gedachten vervloek ik je en denk "draai anders voor het sfeertje nog wat aan het handvat" klootzak.

 

Maar nogmaals: 

CHRONISCH ZIEKEN ZIJN NIET ZIELIG,

 

Maar die shit raakt diep, heel diep. Heb je eindelijk een goeie dag, dan vertief zo een opmerking in één klap je dag. Dus besef alsjeblieft de impact van je woorden. Je heb geen idee wat je een ander onbewust aandoet.

 

Sick-Job

Dus ja, ziek zijn ís hard werken, maar weet dat je niets hoeft te bewijzen, naar niemand.

Je draag ‘t het al en dat is al meer dan genoeg. 

En die sick-job van jou, verdient respect.

 

Aan iedereen die dit herkent: je bent niet alleen, het is alleen een vak waar geen CAO voor bestaat maar wel honderd-duizenden werknemers heeft.

 

Werk ze kanjers....