#5 Soep

Ik hoor het niet te snappen…dat er een soort plan is.

Dat ik ergens op de weg die voor me ligt een afslag neem waar alles logisch wordt

en ik eindelijk ‘het leven’ snap en alles op de rit heb.

 

Ik geloof oprecht dat dat bullshit is, want niemand heeft het echt voor elkaar.

Niemand weet echt wat ze doen. Niet ik, niet jij, niemand.

 

Hoe ouder ik wordt hoe meer ik inzie, dat ik ‘het leven’ nooit zal snappen.

Daarom klooi ik maar wat aan in de hoop dat het ooit vanzelf duidelijk wordt waar ik mee bezig ben.

 

Maar ik weet inmiddels wel dat het echte grote plan een geheim recept is.

Ik heb de ingrediënten wel, maar geen idee wat ik ermee moet doen.

 

En volgens mij staan we allemaal maar wat te roeren in een pan onduidelijke soep die we ‘de maatschappij’ noemen.

 

Het wil je laten geloven dat er een ideaalplaatje is: een goede baan, een perfect gezin, een strak huis met hoge schuttingen zodat je de buren net niet ziet, en een spaarrekening waar je rustig van kan slapen.

 

Nou, laat ik je uit die droom helpen... dat plaatje bestaat niet! Ik leef een sprookje, maar jij ook.

 

Natuurlijk…voor de één is het een prachtige roman en voor de ander een horrorverhaal,

maar een fantasie is het, en dat zal het altijd blijven.

 

Want het echte werk, de grote antwoorden van het universum, zijn niet voor ons om te begrijpen.

Want laten we eerlijk zijn, wij mensen moeten wel heel vol van onszelf zijn als we menen daar recht op te hebben.

 

Maar oké… oké… stel je voor dat je het wél zou weten.

Dat je zelfs het antwoord weet op waarom je op aarde bent.

 

Denk je dat dat rust brengt? Hell no!

 

Wij mensen hebben nou eenmaal de irritante gewoonte om voor ieder antwoord minimaal twee nieuwe vragen te verzinnen. 

Waarom dit? Waarom nu? Waarom ik?

We zijn eigenlijk nooit uit onze ‘waarom’-kleuterfase gegroeid. 

 

En als je dan een pagina van het kookboek mist, dan ben je fucked met al je ingrediënten.

 

Iedereen, en ik bedoel écht iedereen, is aan het improviseren en bluft zich door het leven heen. 

De paus, politici, mijn buurvrouw met haar perfecte Instagram-honden…

 

pffff, ze hebben net zo weinig idee wat ze aan het doen zijn als ik. 

Of ben ik nou de enige die soms denkt: waar de fuck ben ik in godsnaam mee bezig?

 

Maar toch voelt dat oké, want het mooie is: als ik the big picture niet hóór te snappen,

dan HOEF ik ook niet alles perfect te doen. Tadaaaaa!

 

Het leven bestaat nou eenmaal uit proberen, vallen, opstaan, en doorgaan. 

 

Misschien snap ik het pas als ik mijn laatste adem uitblaas. En zelfs als dat niet zo is?

Dan is dat ook prima… want ik snap er toch geen reet van. 

 

Dus ik klooi maar wat aan, maak gigantische fouten, en lach om mezelf. 

Zeker als ik compleet voor lul sta. Juist als ik compleet voor lul sta.

 

Het enige wat ik hoef te doen, is blijven roeren in die pan soep, net zo lang totdat het voor mij te nassen is. 

Roeren om het leven te voelen en hoogstwaarschijnlijk smaakt het voor jou nergens naar, maar hé…het is míjn soep. 

 

Mocht jij wel het recept van A tot Z kennen, laat het gerust weten in de reacties.

 

Tot die tijd, succes met het roeren en eet smakelijk.....

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Frits Nieste (dinsdag, 07 januari 2025 13:39)

    Deze is mooi John. Ik vraag me al mijn hele leven af wat de zin is van het leven. Je kent me een beetje: Ik maak er maar het beste/leukste van. Grotendeels geniet ik. Ik doe gek en nu als gepensioneerde weet ik ook dat ik het grootste gedeelte achter me heb. Met vallen en opstaan, met een lach (veel) en een traan (gelukkig niet zo veel). Mijn enige probleem is dat mijn benen niet echt doen wat ik zou willen. Maar dat is meer iets voor je laatste blog "ziek zijn is een vak".

    Groeten