#3 Slappe hap

Hoe kies je een nieuwe bank?
Simpel. Hij moet lekker zitten. Punt. De rest komt allemaal op de tweede plaats. En lekker zit ie, godsamme…je zakt er in weg alsof je drijft in een bak pudding, gemasseerd door een leger umpalumpa’s.

 

Maar dan, na een paar weken, treedt de gewenning op. Zonder dat je het doorhebt, verandert je ruggengraat in die van een inktvis. Gefeliciteerd, je fluffy-puffy bank heeft je stukje bij beetje veranderd in JABBA-THE -HUTT.

 

Hatseee, tuurlijk zet de verwarming maar op standje Sahara, want 19 graden in huis is “veel te koud voor je”. Misschien kun je straks ook even de auto pakken om 500 meter verderop een brood te halen?

 

Het lijkt wel alsof letterlijk álles tegenwoordig zo makkelijk mogelijk en comfortabel moet zijn. Je telefoon heeft 1001 apps om je verveling tegen te gaan, je voeten lopen op memory foam, en je kont zit vastgelijmd in een arbo-verantwoorde stoel die net zo hard werkt als jijzelf: nauwelijks.

 

En dat is precies waar het misgaat.
Hoe meer je de boel verzacht en vergemakkelijkt, hoe sneller je lijf zegt: “Mooi, ik hoef dus niets meer te doen!”

Je fluffy-puffy bank, je thermostaat-op-afstand, en je elektrische tandenborstel die zegt wanneer je te hard drukt, al deze shit  maken je lui.

 

Niet relaxed-lui, maar futloos-lui. Waar de energie niet uit een wandeling in de natuur komt,  maar uit een pot koffie, een blikkie met vleugeltje of zelfs uit een klein wit envelopje zonder postzegel.

 

En wat ik helemaal niet begrijp, dat zijn die oranje/grijze rugtasdragertjes die op een fatbike naar Basic-Fit gaan om daar 15 minuten naast elkaar te fietsen zonder een meter vooruit te komen.

 

Comfort is een sneaky bitch.

Het doet zich voor als je beste vriend, maar geeft je betonrot van binnenuit. Je lijf is niet gebouwd om in de watten gelegd te worden. Het wil beweging, spanning, tegenwind…fucking regen!

 

Die spierpijn na een stevige wandeling? Dat is je lichaam dat zegt: “Hé, thanks dat je ons weer eens gebruikte!”

 

Die koude douche die je verafschuwt  en waarvan je denkt dat je doodgaat? Dat is je lijf dat wakker wordt schreeuwt: “YEAH BABY, die had ik nou net even nodig!”

 

Snap me niet verkeerd, ik ben niet anti-comfort. Ik zeg echt niet dat je elke avond op een bed van spijkers moet slapen.

Maar comfort mag nooit, NEVER, nóóit de controle over je nemen.

 

Comfort is een snoepje, geen maaltijd.

 

Hoe lekker het ook voelt, lichamelijk of mentaal betaal je vroeg of laat de rekening voor al dat comfortabele fluffy-puffy gedoe.

 

Dus geef je lijf weerstand.
Zet die verwarming eens op standje poolcirkel en neem die koude douche. Ga fietsen, lopen, zwoegen in weer en wind.

 

Je hoeft geen marathons te rennen, maar geef je lijf waar het om vraagt.

 

Wees die bad-ass. Laat je spieren werken, die longen schreeuwen…puur natuur.

 

Het is allemaal de juiste mind-set, geef je lichaam een reden om niet als eerste de handdoek in de ring te gooien.

 

Het leven is hard. En zoals het er naar uitziet kan het zomaar eens nog harder worden, dus zoek het ongemak...juist nu! 

 

Ga nou eens één dag in de week niet op je fluffy-puffy bank zitten,  maar gewoon met je togus op de grond . NATUURLIJK ziet het eruit alsof je een tik van de molen hebt gehad! he he...

 

Maar het is juist die tik, die beuk, wat je leert incasseren als het erop aankomt.