#2 Spreek of zwijg

Daar gaan we weer: “Dat mag je eigenlijk niet meer zeggen.” Ik word kotsmisselijk als mensen die zin gebruiken als een vrijbrief om alsnog precies te zeggen wat ze willen zeggen.

Zo’n disclaimer vooraf is gewoon lafbekkerij. Het is een steen gooien en die zin gebruiken als schild omdat ze anders in hun broek schijten voor de reacties.

 

De ware vrijdenker en spreker weet het: niemand bepaalt wat hij wel of niet mag zeggen. Die zegt wat hij zeggen heeft, trots met het hart op de tong. Of zegt ….. euh niets! 

 

Want die keuze heb je ook, hè? Niets zeggen, gewoon je snaveltje houden omdat niet alles wat er in je opkomt, eruit MOET hè!?

 

Vrijheid van meningsuiting is een recht, niet een kwestie van moeten. Want met ‘moeten’ komt vaak kwetsen, en iemand alleen maar kwetsen omdat het "moet kunnen" is pesten voor grote mensjes.

En daarmee laat je alleen maar zien hoe klein van geest je bent. Maar goed dat je al die negatieve energie die je daarmee de wereld in slingert, vanzelf weer in je pettetter terugkrijgt, want karma is a bitch, baby!

Veel mensen hebben een Boeddhabeeldje in de tuin staan, weet je dat die lachende dikzak ooit zei:  “ALS je praat, zorg dan dat het waar is, dat het helpt en dat je het op het juiste moment zegt.”

 

Zie je? Zelfs hij vond dat niet elke scheet die je laat, de wereld in hoeft. Maar als je ‘m laat gaan, laat ‘m dan zijn werk doen ook! In volle bloesem en met het geluid waar de drummer van Metallica jaloers op zou worden.

 

“Ik mag het eigenlijk niet zeggen…” 

 

bah bah, altijd als ik iemand die zin hoor zeggen, haak ik direkt af. Dat semi-onschuldige geneuzel is voor mij niks anders dan jezelf indekken, omdat je bang bent voor gezeik, vanuit welke hoek dan ook.

 

Spreek verdomme….spreek zonder rem!  Want dát mijn beste, dát is de ware betekenis van vrijheid van meningsuiting.

 

“Ik mag het eigenlijk niet zeggen…”, die zin zou verboden moeten worden. Of mag ik dat niet zeggen?