#1 Leven zoals het hoort

Rond je 7e begin je het leven een beetje te voelen en te snappen, maar tot die tijd ben je niet meer dan een soort dronken kabouter die lol heeft met Teletubbies op tv.

Ondertussen wordt je op je 4e jaar verplicht om naar een groot gebouw te gaan, de lagere school. Een plek waar je opeens een wildvreemde vent  je meester is,  die je dingen leert welke je helemaal niet wilt weten. In het begin is het nog wel chill, maar beetje bij beetje wordt je geleerd hoe je in het gelid moet staan in deze strafkamp met speelkwartier. 

 

Voor je het weet ben je dan 11 jaar en wordt je bij wet verplicht naar de 'hogere school' te gaan. Dit is eigenlijk dezelfde shit, maar dan met huiswerk en jeugdpuisten. 

 

Op je 16e ben je hier klaar en ben je in de bloei van je leven. Na al die tijd van 'moeten' ben je nu vrij om te doen en te laten wat je wilt. Was het niet dat je wordt aangeluld om te gaan studeren, of in ieder geval een vak te leren. Kortom wederom dezelfde shit, alleen nu moeilijker, duurder, en met vieze koffie. 

 

Aangezien jij geen rijke pappie hebt betaal jij zelf je studie, dus moet je een baantje nemen om je leningen te kunnen betalen. Wees gerust, leningen achtervolgen je nog vele, vele jaren, daar wen je snel aan. 

 

Op je 21e ben je afgestudeerd, heb je een papiertje op zak en ben je klaar. Wederom mag je niets doen, maar dan heb je ook níets. En alleen met 'iets' maak je indruk op wegwerpvrienden, en iets kost geld.

 

En zo begint het nieuwe hoofdstuk in je leven, werken voor de baas. Een paar zullen ondernemer worden om er achter te komen dat dat hetzelfde is als werken voor de baas, maar dan 2x zo hard. Dit werken doe je 45 jaar aan het stuk. Vijf dagen per week, jaar in jaar uit. Met hier en daar een beetje vrijheid in de vorm van vakantie, waarin je zogenaamd de baterijen oplaadt voor een nieuwe ronde, wat overigens nooit echt lukt.

 

En dan heb je nog het weekend, twee daagjes die van jou zijn. Nou ja van jou, zelfs die worden gesloopt. Want moet je niet naar de verjaardag van je schoonmoeder, dan moet je wel klussen of wat 'leuks' doen waar je eigenlijk geen reet aan vindt. Oh ja en vergeet niet te sporten he, want je moet wel fit blijven voor de werkweek die weer voor de deur staat.

 

Zo nu en dan schuif je aan bij begrafenissen van mensen die ‘véél te vroeg’ gestorven zijn. Alhoewel, te vroeg? Die mensen hebben keurig gedaan wat hun opgedragen is, alleen waren ze sneller klaar dan jij.

 

En dan eindelijk, op je 67e, mag je bij gods gratie stoppen met dat schijtwerk en krijg je een pen als afscheidscadeau die zegt dat je mag genieten van het laatste restantje van je leven. 

 

Maar je knieën kraken, je rug piept, en je slikt meer pillen dan dat je fruit eet. En daar zit je dan met je rimpels, je incontinentieluier vol met antwoorden op alle levensvragen en adviezen, waar niemand naar wil luisteren. Want wat weet jij als ouwe lul nou tenslotte van het leven? 

En daar hebben ze een goed punt, kijk maar eens hoe ver je het hebt laten komen.

 

STOP!

 

Wat nou als je nu stopt met rennen en dat je besluit die geprogrammeerde regels in de fik te steken en zelf nieuwe schrijft?

Het systeem is gemaakt door mensen, en wie het gemaakt heeft....kan het weer afbreken ook. 

 

Stel je voor dat je morgen opstaat en besluit om niet meer bezig te zijn met wat anderen van je verwachten, dat je stopt met jagen op spullen die je toch niet gelukkig maken. Kortom dat je kiest om eindelijk écht te gaan leven.

Dat moment? Dat gevoel? Dát is jouw way-out! 

 

Die way-out is voor iedereen verschillend, en iedere stap die je durft te nemen in de dichte mist van onzekerheid is een begin. Maar hiermee kies je wel je eigen pad en niet een die voor je bepaald is. En zo staan we allemaal met kleurpotloden in onze hand met de vraag:  'wat zal ik doen...ga binnen-, of buiten de lijntjes kleuren?

 

Blijf je langzaam aftellen tot je laatste adem, of besluit je vandaag nog dat het jouw tijd is, dat het jouw leven en jouw regels zijn? Geen baas, geen schema, geen deadlines meer. Alleen jij, die het roer omgooit.

 

Nee natuurlijk heb je geen idee wat de morgen je dan brengt, maar dat is juist het mooie! Want je weet nu wel wat je uitgestippelde leven je brengt, the same shit everyday in slow-motion. En combineer dat nou eens met de wetenschap dat je geen idee hebt welk drama je over een uur kan overkomen, dan besef je verdomd goed dat het einde onvoorspelbaar, maar zeker is. 

Vervelend om te horen he, dat je met één vingerknip de pijp uit kan zijn. Terwijl het eerste gedeelte van dit verhaal op precies hetzelfde neerkomt, alleen is dat er bij ons generaties lang zo keihard instampt dat het vanzelfsprekend is geworden. Zo hoort het leven nou eenmaal te gaan. 

 

Maar wanneer je de knoop van de strop om je strot wat losser schuift voel je al de frisse lucht van vrijheid. En wanneer je de strop helemaal verwijderd adem je voor het eerst zonder dat er 'moeten' op je kop staat geschreven. Je rent, je springt, je leeft! En je schreeuwt het uit; Dit is ‘t! Dit is waar ik voor ben geboren, dit is míjn leven, niet het leven dat voor mij is bedacht.

 

Als jij je herkent in wat ik zojuist heb geschreven, dan ben je aan het beseffen dat jij bepaalt wat jouw tijd waard is. Dan zie je dat ware rijkdom 'tijd' is. 

En tijd kan niet bijdrukt worden…..geld wel. 

 

Vandaag is jouw dag, dus pak de potloden en kras dat hele blad vol, precies zoals jij dat wil en fuck die lijntjes!